اختصاصی گیلانیان : انتخابات در کشور ما، بخشی از کارکرد اصلی و وظیفه ی حکومت به حساب می آید. زیرا کلیه مسئولین نظام به طور مستقیم یا غیرمستقیم توسط مردم برگزیده می شوند که برگزاری مداوم و منظم انتخابات «شورای شهر و روستا، مجلس شورای اسلامی، ریاست جمهوری و خبرگان رهبری»، نشانگر همین مسئله می باشد.

انتخابات در کشور ما، یک فرصت بی نظیر جهت خدمت به جامعه، فراهم سازی موقعیت ، استفاده از نیروهای جوانتر، ایجاد تنوع مدیریتی و خنثی نمودن فعالیت های مغرضانه دشمنان خارجی و دست نشاندگان داخلی آنان است ؛ هرچند ممکن است بعضی از افراد به آن، به عنوان مشکل یا مانعی بر سر راه حکومت بنگرند.

امروزه یکی از مصداق های توسعه، حضور فعال و همه جانبه مردم در انتخابات است. چون نشان می دهد که مردم، دلبستگی خویش را نسبت حکومت مورد علاقه شان حفظ کرده و به رفتارهای مدیریتی آن امید دارند ، هر چند ممکن است که به سبب وجود برخی کاستی ها و مشاهده بعضی سو ء مدیریت ها انتقاداتی هم داشته باشند که حق طبیعی و قانونی آنان است . بنابراین بهتر است دردسرهای کوچک و بزرگ احتمالی اش را به جان خرید و در مقابل، به مزایای بلند مدت آن اندیشید.

شاید بتوان گفت که گسترده ترین و بدیهی ترین نوع حضور مردم در اداره کشور، انتخابات شورای شهر و روستا می باشد. شوراهایی که کاملا در متن جامعه حضور داشته و با مشکلات روزمره ی شهروندان، دست و پنجه نرم می کنند.

در نتیجه می توان ادعا کرد که دقت روی سیستم برگزاری انتخابات شورای شهر، بسیار مهمتر از نهادهای دیگر است. زیرا عملکرد خوب یا بد این شوراها، به طور مستقیم روی زندگی جاری مردم تاثیرگذار است و رأی دهندگان، از بامداد تا شامگاه، بازتاب رأی های خود را می بینند و با تمام وجود لمس می نمایند.

تعیین صلاحیت کاندیداها در شورای شهر، به دست شورای نگهبان نیست و به همین دلیل آزادی عمل بیشتری نسبت به مجلس شورای اسلامی، برای داوطلبان، وجود دارد. از این نظر، چنین جریانی می تواند موجب وارد آمدن آسیب جدی به اعتماد عمومی شود. زیرا هر فردی با داشتن مدرک تحصیلی کارشناسی، قادر است وارد عرصه فعالیت انتخاباتی شهری شده و رأی هم بیاورد، در حالی که هیچ ملاک مشخص و مهندسی شده ای برای این نوع ورود، موجود نیست. در نتیجه ممکن است او بعد از حضور رسمی در شورا، به سبب دسترسی به برخی امکانات، اطلاعات و فرصت های خاص، دچار لغزش های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی شده و به اعتماد عمومی، ضربه بزند.

این عدم وجود ملاک معین، سبب می گردد که هر کسی به محض «احساس شناخته شدن» و کسب شهرتی هر چند اندک در محیط پیرامونش، به خود اجازه دهد که اعلام کاندیداتوری نماید و از اطرافیان خود بخواهد که برایش تبلیغ نمایند.

در حالی که این فرد:

1ـ از نحوه اداره امور شهر، چیزی نمی داند و زیر و بم آن را نمی شناسد.

2ـ دانسته های او در حد اطلاعات عمومی، شایعات و گفته های موجود در میان مردم است.

3ـ از تجربه عملی و میدانی مدیریتی، برخوردار نیست.

4ـ از قوانین جاری شورا و نیز روابط مرسوم آن با دستگاه شهرداری و سایر سازمان ها، بی اطلاع است.

اما به سبب باز بودن بیش از حد میدان، خیال می کند او نیز این حق را دارد که وارد انتخابات شود و با خود می گوید: «مگر من از دیگران چه کم دارم؟».

در حالی که اگر در این زمان، فرد کارشناسی حضور داشته باشد که یک یا چند جلسه با وی به شکل کاملا حرفه ای و جدی صحبت کند، معلوم می گردد که اصولا از کمترین و ساده ترین سطح آگاهی های مورد نیاز برخوردار نیست، تا چه رسد به این که بخواهد فعالیت های سازنده ای هم برای همشهریانش انجام دهد.

در نتیجه برخی از افرادی که خود را برای انتخابات شورای شهر نامزد می کنند، عملا گرفتار توهم، خودشیفتگی و چشم و همچشمی شده و باعث شکسته شدن آرای مردم گردیده و موجب می گردند که افراد منتخب، با آرای ضعیف و سطح پایین، به عضویت شورا درآیند. امری که در سال های اخیر به شدت رو به گسترش است و یک آسیب جدی برای نهادی مردمی و بسیار مهم به نام شورای شهر، محسوب می گردد.

البته بعضی ها هم واقعا به دنبال رأی آوری نیستند، بلکه صرفا می خواهند خود را مطرح نمایند و اهداف دیگری را از این کار، تعقیب می کنند که در هر صورت به زیان مدیریت شهری تمام می شود. مدیریتی که نیازمند یک پشتوانه قوی به نام « فراوانی آرای عمومی» است تا بتواند در مسیر فعالیت خویش، با تسلط، قدرت و استحکام بیشتری عمل نماید.

گمان می رود عدم وجود آموزش مناسب برای شهروندان و بیان نشدن ملاک های واقعی، و نیز دقت نکردن رای دهندگان در هنگام ریختن آراء به صندوق ها و گرفتار آمدن در علایق شخصی، فامیلی، محلی، گروهی و...، موجب می شود که افرادی به ظاهر نام آشنا، ولی ناکارآمد و بدون دانش و تجربه مناسب، به عضویت شوراها درآیند و بشود آنچه که نباید می شد.