اختصاصی گیلانیان : وقتی مردمی در یک جامعه مثالی شهری اعم از افراد قدرتمند در رده های بالا و متوسط و در سطوح پایین نسبت بهم دیگر دروغ بگویند، حق همدیگر را ضایع کنند و در حد توانمندیهای خود به هم دیگر ظلم کنند، جامه شهری دچار ظلم عمومی خواهدشد.به عبارتی "کلاه گذاری" شکل عمومی به خود می گیرد.
اگر رئیس مثلا فلان مملکت در انتخاب اعضای کابینه ، وزیر، استاندار، مدیران کل، فرمانداران و مدیران سازمانها و نهادها به جای انتخاب افراد توانمند، افراد بی صلاحیت و کم توانی را انتخاب کند، این عمل یک نوع ظلم به افراد توانمند و جامعه محسوب می شود و نتیجه آن بی ثباتی اجتماعی و اقتصادی درجامعه خواهد بود.
با وجود افراد باصلاحیت، توانمند و متعهد، انتخاب افراد کم صلاحیت، نوعی ظلم به افراد توانمند و متعهد و نوعی بی عدالتی در انتخاب مدیران و نوعی ظلم به جامعه خواهد بود. چرا که مردم نمی توانند از خدمات مدیران شایسته بهره مند شوند.
از نگاه حضرت علی (ع) عدل یعنی اینکه هر چیزی در جای خود قرار گیرد (العدل یضع الامور فی مواضعها) و مفهوم ظلم برعکس مفهوم عدالت است یعنی پایمال کردن حق افراد و جامعه .
گاهی مردم بهم ظلم می کنند و گاهی برخی نهادهای دولتی به مردمشان ظلم می کنند. گاهی ممکن است بی عدالتی ناشی از قوانینی باشد که متوجه جامعه می گردد. پس قانون گذراران نیز در حوزه کاری خود توجه داشته باشند تا با نوعی تصویب قانون ظلم به جامعه را موجب نگردند.
اگر استاندار در انتخاب مدیران پایین دست، روابط و سفارش ها را صرفا مدنظر قرار دهد و به ضوابط و توامندیهای افراد توجه نکند و افراد بی کفایت در مصدر امور باشند، نوعی ظلم به افرادی است که توانمندی بیشتری دارند.
مدیریت بی کفایت در حوزه مدیریتی خود فضای بی عدالتی را افزایش می دهد و بی عدالتی او از محدوده اداری آغاز و به مردمی که نیاز به آن اداره دارند توسعه می یابد. بتدریج ظلم و بی عدالتی فراگیر می شود و فرهنگ بی عدالتی و ظلم در جامعه نهادینه می شود.
استاد دانشگاه به دانشجوی خود ظلم می کند، پزشک به بیمار خود ظلم می کند، بیمار که خود یک بازاری است به مشتری ظلم می کند، کارفرما به کارگر، ادارات و نهادها به مردم و مردم به همدیگر ظلم می کنند.
کسی که خدمات می دهد نرخ خدماتش را بیش از حد گران می دهد، کسی که جنس می فروشد قیمت جنس را بیش از حد گران می فروشد. تولیدکننده نیز بیش از حد واقعی اجناسش را نرخ گذاری می کند. هرکسی تقصیر را به گردن دیگری می اندازد. گرچه کشور ما در مراحل حساسی از شرایط سیاسی و اقتصادی بسر می برد و ناچاریم در مقابل تهاجم گسترده استکبار جهانی مقاومت کنیم اما این مقاومت نباید ساختار اجتماعی ما را فروریزد و عده ای از فرصتهای پیش آمده غنایم بسیاری جمع کنند.
برخی سیاستهای بین المللی ما انگیزه دشمنان را درجنگ سیاسی و اقتصادی علیه ما بیشتر می کند که نیاز به تجدید نظردارد. مردم یاد گرفته اند تا ظلم خود را به یکدیگر، به مشکلات اقتصادی، افزایش نرخ ارز، سکه، بنزین و دیگر خدمات و محصولات دولتی نسبت دهند. گرچه تحولات عرصه اقتصادی بی تاثیر در افزایش هزینه و خدمات نیست اما نه با این شتاب.
درحال حاضر شاید جامعه ما دچار یک بحران عمومی جفا به یکدیگر شده است .اصلاح گران جامعه کم شده اند .امر به معروف در جامعه کم اثر شده است و در بسیاری موارد آمران به معروف در حوزه اداری به گوشه ای رانده می شوند. ضابطین مربوطه یا به جهت منافع شخصی و یا ترس از قدرت برخورد مدیران قدرتمند بی تعهد بالاتر و یا به بهانه نبود قانون مشخص از برخورد قاطعانه و قانونی طفره می روند. لذا بنظر می رسد دو عامل از عوامل اصلی توسعه بی عدالتی درجامعه گردیده است.
الف- ناتوانی مدیران کم صلاحیت و بی تعهد در اداره بهینه جامعه.
ب- کم رنگ شدن اعتقادات دینی جامعه درعرصه خدمات اقتصادی و اجتماعی .
جامعه ای که مردم آن بیش از اندازه به همدیگر جفا کنند تبدیل به یک جامعه ظالم می شود و بلد ظالم و شهر ظالم ازنگاه قرآن مجید پایدار نخواهد ماند.
پس باید تلاش کرد تاجامعه گرفتار غضب و خشم الهی نگردد و چاره اندیشی برای کاهش جفای عمومی ضرورت جامعه امروز ایران است. ازطرفی برای رسیدن به بلد و شهر سالم ابزار و راهکارهای خاص خود را طلب می کند که توجه به فرهنگ قرآنی و سیره زندگی پیامبر اسلام و ائمه معصومین مقدمه رسیدن به بلد الطیبه (شهرسالم) است .
