اختصاصی گیلانیان : یک شهر، جهت پیشرفت خویش، نیازمند شورایی است که در آن انواع تخصص و اقشار حضور فعال داشته باشند تا هر کدام بر اساس تجارب و توانایی های خویش، بخش هایی از مشکلات روزمره، کوتاه مدت و بلند مدت منطقه ی خویش را حل نموده و برطرف نمایند.
انتخابات هر دوره ی شورای شهر نسبت به دوره های پیشین، از حساسیت بیشتری برخوردار می باشد و این یک امر طبیعی است زیرا:
1ـ سطح آگاهی های سیاسی و اجتماعی شهروندان، به سبب استفاده ی مداوم از رسانه های گوناگون مکتوب، شنیداری و دیداری، بالا رفته و دقت ها پیرامون عملکرد اعضای شورا، روز به روز افزایش می یابد. اینک مردم دیگر سخنان نامزدها را به راحتی نمی پذیرند. البته شاید به ظاهر حرفی نزنند، اما ذهن آنان به سوی مقایسه گفتار، رفتار و عملکرد گذشته و حال اشخاص یاد شده، متوجه می گردد.
2ـ گروههای سیاسی موجود در هر شهر، خویشتن را برای به دست گرفتن سکان اداره منطقه خود، آماده کرده و می خواهند طی هر دوره، جایگاه ثابت و مؤثری در شورای شهر داشته باشند تا با استفاده از آن، به اهداف خود دست یابند که یکی از آن هدف ها، داشتن نماینده در سطحی بالاتر یعنی مجلس شورای اسلامی است.
3ـ وجود اختلافات علنی و رسانه ای شده میان اعضای شورا یا عملکرد نامناسب بعضی از آن ها، موجب می گردد که شهروندان با تردید نسبت به صداقت و توانایی نامزدهای جدید، پای صندوق های رأی بیایند و شعارهای افراد و گروهها، را به آسانی نپذیرند.
4ـ دقت، تحقیق، مطالعه و مشاهده ی شهروندان هر منطقه نسبت به عملکرد شورای شهر شهرهای دیگر ـ به خصوص مناطق دارای پیشرفت چشمگیرـ سطح انتظارات مردم را به طور طبیعی بالا برده و خواهان تحرک بیشتری از سوی شورای شهر منطقه خود می شوند.
شاید این طور به نظر برسد که هم زمانی انتخابات شوراها و ریاست جمهوری، از اهمیت انتخابات شوراهای شهر و روستا می کاهد، در حالی که چنین نیست. زیرا با اندکی دقت می توان به فعالیت های گسترده و نامحسوس کاندیداهای شورای شهر، پی برد. زیرا مهم بودن این رقابت محلی برای نامزدها چنان واضح است که باعث می گردد آنان خود را برای یک مبارزه نفس گیر، جذب بهتر آرای شهروندان و به دست آوردن یکی از صندلی های شورا، آماده کرده کنند.
اولین دوره انتخابات سراسری شوراهای اسلامی کشور در ۱۷ اسفند سال ۱۳۷۷ با استقبال گسترده ی مردم، برگزار گردید و حدود ۲۰۰ هزار نفر از برگزیدگان، به عنوان اعضای شورای اسلامی شهر یا روستا برگزیده شده و از ۹ اردیبهشت ۱۳۷۸ ، فعالیت رسمی دوره اول شورا آغاز گردید.
در آن دوره، مردم با اشتیاق زایدالوصفی پای صندوق ها رفته و با خلوص نیت و صداقت ویژه ای به نامزدها رای دادند. اما در دوره های بعد، اندک اندک از این شور و شوق عمومی کاسته شد. زیرا برخی از نامزدها به سوی مبارزات پرخرج، دادن مهمانی و... روی آوردند. امری که بذر شک و تردید را در اذهان عمومی پاشید. زیرا هر رای دهنده از خود می پرسید :
ـ اگر این ها نیت خدمتگزاری دارند، پس چرا اینچنین خرج می کنند؟
ـ اصولا این همه پول را از کجا می آورند؟
ـ اگر «شورا» درآمد و منفعتی ندارد، پس چرا برای حضور در آنجا، اینقدر هزینه می شود؟
شاید امروزه بتوان ادعا کرد ماهیت انتخابات شوراها، با دوره های گذشته تفاوت پیدا کرده و هر چه نقش پول در فعالیت ها پررنگ تر شده، عشق و علاقه مردم نیز به حضور در پای صندوق ها، کم رنگ تر شده است. این بی علاقگی، موجب گردیده که برخی از نامزدها بتوانند با آرای اندک، به شوراها راه یابند و شوراهای ضعیف و ناکارآمدی را تشکیل دهند.
در حالی که قرار بود شوراها مانند مجالس کوچک در سطح شهرها و روستاها عمل کرده و در کلیه مسایل متعدد یک شهر از قبیل تعیین تراکم، ساخت و ساز در نقاط مختلف، افزایش سطح فضای سبز عمومی، گسترش امر ایرانگردی و جذب توریست خارجی، تا انواع مسائل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و رفاهی مردم و خانواده هایشان، دخالت داشته باشند. اما در میدان عمل و اجرا، چنین نشد و شوراها تا سطح زیادی تنزل شخصیت یافته و رسالت اصلی خود را از یاد برده و صرفا به امور جزئی و سطحی پرداخته اند.
اینک با توجه به نکات بالا، کاندیداهای این دوره، باید با دقت و وسواس بیشتری در ارتباط با جلب اعتماد همشهریان خویش بکوشند تا مردم عزیز و ولایتمدار ایران اسلامی با حضور پرتعداد و با آگاهی کامل، پای صندوق های رای حاضر شوند و اسباب ناامیدی دشمنان این ملت شریف و مقاوم را فراهم سازند.