اختصاصی گیلانیان : چند روز پیش در یکی از رسانه ها خبری خواندم که هر چند به دلیل عدم تخصصم در این رابطه چندان به این موضوع از نگاه حرفه ای اش نمی پردازم اما آنچه که توجه ام را به خود جلب کرد عکسی بود که در مراسم استقبال از سرمربی جدید تیم پرسپولیس که گویا با سلام و صلوات از ترکیه به فرودگاه تهران آورده شده بود، گرفته بودند. در این عکس که در مراسم رسمی استقبال که برای حضور آقای دنیزلی در فرودگاه برگزار شده گرفته بودند ، شخصی ایشان را بر روی شانه هایش نشانده بود و این حرکت گویا نشانه ارادت ویژه وی به این آقای سرمربی خارجی و یا مسوولانی که او را از داخل هواپیما بر شانه ای نشانده بودند تا خدای ناکرده پایشان در هنگام فرود آسیب نبیند و خاطره ای ناگوار برایش پیش نیاید، تلقی می شد. از اینکه ایرانیان همواره در استقبال از مهمانانشان از فرهنگ و ادبی خاص برخوردارند و این را در مرام خود همواره به تصویر کشانده اند، برکسی پوشیده نیست، اما گاهی برخی رفتارهای افراطی که برپایه احساسات بنیان می گیرد ، موجب می شود تا واکنش هایی دیگر را به همراه داشته باشد و این خود عاملی برای چالش هایی خواهد بود که می بایست از منظر آسیب شناسی اینگونه رفتارها بررسی کرد. نکته قابل تاملی که در این زمینه می بایست به آن توجه کرد اینکه وقتی با یک مربی خارجی اینگونه برخورد می کنیم این نشانه کدام اقتدار در سیستم مدیریت ورزشی کشور است آیا اینگونه رفتارها در شان ملتی به بزرگی ایران است که با این رفتارها زمینه های توهین به یک ملت را فراهم می کنند. آیا کولی دادن به یک مربی خارجی و اینگونه استقبال از او که گویا با خواهش و تمناهای بسیار او را به این منصب رسانده اند دهن کجی به استعدادهای داخلی و مربیانی که از جان و دل برای این کشور و ملت تلاش می کنند ،نیست . آیا بهتر نیست مدیرانی که نه از تخصص در زمینه ورزش برخوردارند و نه از شایستگی های لازم برای مدیریت این حوزه به جای آنکه ملت خویش را به تمسخر بیندازند درصدد افزایش اعتبار ملی و حرمت این ملت باشند. با مروری به رویدادهای ورزش و مدیریت آن در این سال ها که شاید در فرهنگ عامه ما از آن به عنوان فرهنگ مدیریتی در جای جای کشور یاد می کنند و این سیستم مدیریتی را نمونه ای از سیستم مدیریتی کشور می شناسند، که شاید بی نظیر بودن استقبال مردم از برنامه 90را باید در این زمینه ارزیابی کرد به این نتیجه نرسیده ایم که علاج درد ورزش ما و مدیریت در این جامعه ، پناه بردن به بیگانگان نیست بلکه درد اصلی آن عدم سنخیت برخی در لباسی که برایشان در حوزه مدیریت دوخته اند ،است بازهم با مروری بر رفتار شناسی افرادی که با اینگونه استقبال های هیجانی و پر شور پا به میدان می گذارند به این نتیجه می رسیم که اینگونه رفتارها نه برای ارتقای ورزش بلکه برای پر کردن خلاء توان مدیریتی این افراد است که قادر به استفاده از ظرفیت های داخلی نیستند و با فرا فکنی اقدام به پاک کردن صورت مسئله دارند و نمونه بارز این نوع رفتارها را باید در استقبالی که از مربیان دیگر شد و بعد با چه رفتار غیر اخلاقی بدرقه شدند، دید. اینک توصیه ای که یاید به این آقایان مسوول کرد اینکه ساختن و آبادانی ایران عزیز نه با دل سپردن به بیکانگان و کولی دادن به آنهاست بلکه با دل سپردن به استعداهای وطنی است که با جان و دل پا به میدان می گذارند اما دیگرانی که از فرا سوی مرزهای این خاک پر گهر می آیند نه برای سود رسانی به ما بلکه تمام بهانه اشان همان چند میلیاردی است که از شما می گیرند زیرا تا بود چنین بوده و هست!