چند روزی است که از حماسه عظیم انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری، سپری شده و فرصت مناسبی پیش آمده تا نسبت به این رویداد سیاسی کم نظیر در سطح جهان و بی نظیر در منطقه غرب آسیا، نگاهی تحلیلی و نقادانه داشته و از آن، درس های متعددی بیاموزیم.
تبریک موفقیت
قبل از هر سخن، جا دارد ضمن سپاسگزاری به پیشگاه الهی، این موفقیت بزرگ ملی را به حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای دکتر حسن روحانی؛ فرد منتخب و پیروز این مسابقه دشوار و نیز اقشار مختلف امت اسلامی، تبریک گفته و برای ایشان آرزوی موفقیت نماییم.
دعوت از گروه های سیاسی
همچنین لازم است که از تمامی گروه های سیاسی ـ اصولگرا، اصلاح طلب و مستقل ـ دعوت کنیم تا برای یاری رسانی به ریاست جمهور برگزیده ـ که اکنون وکیل و نماینده هشتاد میلیون ایرانی است ـ جهت آبادانی سریعتر مملکت امام زمان(عج)، بسیج گردند.
انتخابات های متعدد
دیگر بر کسی پوشیده نیست که برگزاری منظم، آرام و موفق انتخابات های متعدد، طی 38 سالی که از عمر انقلاب اسلامی در کشور ما گذشته، یکی از ویژگی های منحصر به فرد نظام جمهوری اسلامی است که تقریبا در هیچ کجای دنیا، با این شکل و شمایل و گستردگی و فراگیری، سابقه و مانندی ندارد.
اصل ولایت فقیه
بدون تردید می توان گفت که این عملکرد موفق، نتیجه تدبیر صحیح امور و پاسداری از قانون اساسی، از سوی «ولایت فقیه» است.
اصل ولایت فقیه، با تکیه بر دیانت، امانتداری و درستکاری شخص امام راحل(رض) و پس از آن بزرگوار؛ رهبر عزیز انقلاب، موفق شد در طول سال های پرفراز و نشیبی که بر این مملکت گذشت، همیشه مردم را در صحنه نگاه داشته، متحد، منسجم و یکصدا نموده، مردمسالاری دینی را به معنای حقیقی در جامعه، پیاده کرده و هر دوره، بیش از دوره قبل، بر تعداد آرای «نظام» بیافزاید که بدون تردید، نشانگر درایت، زیرکی، آینده نگری و اعتقاد عمیق به نقش آفرینی مردم، از سوی «ولی فقیه» است.
قاطعیت ولی فقیه
اکنون دیگر کسی نیست که قادر باشد این مطلب را انکار نماید که اگر صداقت، استقامت و قاطعیت «ولی فقیه» نبود، بسیاری از سیاستمداران سالمند و ثروتمند فعلی که در ظاهر دم از مردم می زنند، سال ها پیش، به دنبال تحقق ریاست جمهوری مادام العمری مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی بوده و در این زمینه جانفشانی های زیادی هم نمودند که سرانجام با مخالفت رهبری، تیرشان به سنگ خورد و انقلاب اسلامی به حرکت در مسیر سالم خود، ادامه داد.
برنده های واقعی
به گواهی دشمنان عنود در رسانه های خارجی، برنده واقعی انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری ایران، در مرحله اول حضرت آیت الله خامنه ای است که توانست با شفاف سازی مسایل داخلی و خارجی کشور، ابتدا مخالفین را به موافقین نظام تبدیل کرده و سپس اکثریت آن ها را پای صندوق های رأی بیاورد.
در مرحله دوم، پیروز واقعی میدان، مردم شریف و ولایتمدار ایران بودند، که با اطاعت از رهبرشان، همچنان بر سر پیمان خویش با بنیانگذار جمهوری اسلامی حضرت امام خمینی(ره) و بیش از سیصد هزار شهید گلگون کفن ـ که اکثریت آنان از میان جوانان جان برکف این مرز و بوم بودند ـ استوار ماندند و این بار، مشت محکمتری بر دهان یاوه گویان مزدور استکبار و دولت های معاند خارجی و در راس آن ها؛ شیطان بزرگ، زدند.
بدهکار اصلی
در این میان، جناب آقای روحانی، حق دارد که خود را پیروز قطعی این میدان بداند که عملا هم همینطور است، زیرا اینک ایشان رییس جمهور همه آحاد ملت می باشد نه صرفا کسانی که به وی رأی داده اند، ولی شایسته است که برای همیشه در یاد و خاطر این برادر گرامی، باقی بماند که او در واقع، یک «بدهکار اصلی» در برابر ملت شریف است و باید بتواند در چهار سال پیش رو، علاوه بر جبران کاستی های چهار سال گذشته، به وعده های مهمی که برای این دوره داده، عمل کند.
16 میلیون مخالف
از سوی دیگر، بدیهی است که اختصاص یافتن نزدیک به شانزده میلیون رأی به حجت الاسلام آقای سیدابراهیم رئیسی ـ به عنوان نفر دوم این رقابت ـ یک امر ساده نیست و نشانگر وجود همین رقم مخالف با سیاست های دولت فعلی است. حال باید به انتظار نشست و دید که آیا دولت جدید، آن قدر زیرک هست که بتواند در پایان مدت حکومتش، تعداد زیادی از این آرای مخالف را به موافق خود تبدیل کند یا خیر؟
البته با توجه به شعارها و الفاظ به کار رفته در نطق تشکر دکتر روحانی از رأی دهندگان، تحقق امر یاد شده، قدری بعید به نظر می رسد.
القای مفاهیم انحرافی
ظاهرا آقای روحانی و تیم پشتیبانی و مشورتی اش در زمان فعالیت های انتخاباتی، به وسیله برنامه های رادیویی و تلویزیونی و حضور در مناظره ها، توانستند با به کارگیری روش های مغالطه ای و القای مفاهیم انحرافی مانند ترس از جنگ، ذهن مردم را از فساد گسترده در دولت یازدهم، به سوی جنگ طلبی، دیوار کشیدن پیاده روها و سایر اتهامات بی اساس در مورد رقبایش، سوق دهند و اکثریت آراء را از آن خود کنند.
ضعف های متعدد
اما این پایان کار نخواهد بود، چون دولت یازدهم، با توجه به ضعف های متعددی که در جریان مذاکرات برجام و نیز تعامل منفعلانه با کشورهای همسایه ـ به خصوص شبه کشورهای ریز و درشت عربی ـ از خود نشان داده، کلیه داشته های زیربنایی خود را از کف داده و در دوره دوازدهم، تقریبا چیزی برای عرضه و چانی زنی با قدرت های استکباری ندارد.
توان پاسخگویی
حال این دولت، با توسل به شیوه هایی که ما سعی داریم آن را از روی احترام و مسامحه در تعبیر، زیرکی بنامیم نه روش های غیراخلاقی و ناجوانمردانه ـ که در واقع تعبیر دوم، صحیح تر است ـ چه زمانی و چگونه خواهد توانست در برابر مطالبات برحق مردمی که گرفتار بیکاری اعضای آماده به کار خانواده ها، رکود جدی اقتصادی، گرانی روزافزون لوازم ضروری زندگی، تعطیلی پی در پی واحدهای تولیدی، و بی ارزش تر شدن پاسپورت ایرانی در سطح بین المللی هستند، پاسخگو باشد؟
چهل روز فعالیت
در جانب مقابل نیز نباید از این مسئله مهم غافل شد که آقای رئیسی، موفق شد طی پنجاه روز فعالیت عمومی و چهل روز فعالیت متراکم، این تعداد پرحجم از رای دهندگان ایرانی را با خود همراه نماید و این جریان برای وی، یک موفقیت بسیار بزرگ به شمار می آید.
قول صریح
با توجه به این که او در آخرین بیانیه پس از اتمام انتخابات، به شانزده میلیون رای دهنده ای که به وی اعتماد کرده اند، قول صریح داده، تحت لوای خدمتگزاری به حرم مطهر حضرت علی بن موسی الرضا(ع)، خدمات آستان قدس رضوی را به محرومان کشور، ادامه داده و گام های مؤثری در جهت آبادانی مملکت بردارد.
چهار سال فرصت
حجت الاسلام رئیسی ، همانند آقای روحانی، چهار سال فرصت دارد که یک رقابت صحیح و منصفانه را با دولت آغاز کرده و به همه ایرانیان نشان دهد که در انتخاب وی، مسیر درست را پیموده اند. رییسی، چهار سال فرصت دارد که به مردم ثابت کند که ترس از جنگ، نمی تواند مانع تجاوز دولت های ستمگر شود. زیرا آنچه که مانع جنگ می شود، عبارت است از:
1) اتحاد و همبستگی مردم در برابر متجاوزان.
2) تقویت روزافزون بنیه و توان دفاعی و بازدارندگی نیروهای نظامی تا جایی که دشمن، حتی خیال و توهم تجاوز را نیز به ذهن خود، راه ندهد.
3) پیشرفت های سریع در گونه های مختلف دانش روز، به خصوص دانش های مرتبط با ساخت موشک های بالستیک، ساخت و پرتاب ماهواره، تولید سانتریفیوژهای بسیار پیشرفته تر و...
4) پاکدستی مسئولین ارشد و میانی کشور و خانواده ها و وابستگان نزدیک و دور آن ها، از هر نوع فساد مالی، رانت خواری و...
5) نترسیدن مقامات مهم مملکتی از شانتاژهای رسانه ای دشمنان و عقب نشینی نکردن در برابر گفتارها و رفتارهای تهاجمی و توهین آمیز آنان.
به تجربه ثابت شده که ترسو بودن مسئولین، دشمن را بیشتر به سوی تحمیل جنگ و تشدید تحریم ها، تشویق می نماید که بهترین مثال آن، سرنوشت دردناک کشور ثروتمند لیبی در شاخ آفریقا و کشور سوریه در غرب آسیا است.
اما کشور فقیری مانند کره شمالی، در یکی از حساس ترین نقاط جهان، سال ها است که بمب اتمی دارد و تقریبا هر چند روز، یک موشک بالستیک را آزمایش کرده و برای آمریکا شاخ و شانه می کشد، ولی هنوز کسی جرأت حمله به آنجا را ندارد هرچند که شعارش را سر می دهند.
6) ساده زیستی واقعی ـ نه نمایشی ـ مسئولین درجه اول نظام که به درک مشکلات مردم، کمک زیادی می نماید. بسیار بدیهی است که مسئولین صاحب دارایی های افسانه ای و حقوق های نجومی، هرگز نمی توانند گرفتاری های مردم را درک کنند، حتی اگر واقعا دلشان بخواهد.
7) پای بندی به مفاهیم انقلاب اسلامی در سخت ترین حالات و پشت نکردن به آرمان ها. برخی از خطاهای استراتژیک دولت یازدهم، عبارتند از:
الف) پشت کردن به گذشته سیاسی درخشان خویش بود مانند اعلام برائت از اعدام منافقین مسلح و معاند که بیش از هفده هزار نفر از شهروندان مظلوم و بی گناه را به شهادت رساندند. ب) حمله به نهادهای محافظ نظام مانند سپاه پاسداران. پ) تأیید حملات حقوق بشری بیگانگان علیه دولت ایران با بر زبان آوردن تهمت های اپوزوسیونی به رقبا، توسط رییس دولت یازدهم و از یاد بردن فیلم هایی که از اظهارات او در سال های قبل موجود است.
ت) مخالفت عملی با پیشرفت های هسته ای و فضایی، به بهانه چرخیدن چرخ زندگی مردم. ث) میدان دادن به افراد غربزده و مورد حمایت دولت های استکباری تحت عنوان هنرمند و...
8) اطاعت از رهبری و التزام عملی به ولایت فقیه که بارها توانایی بی نظیر خود را در حفاظت از کشور در برابر حوادث دشوار و تکانه های سنگین، به خوبی نشان داده است. به یقین و بازهم به شهادت دشمنان، اگر ولایت فقیه نبود، هیچ رییس دولتی ـ با هر تعداد رأی ـ نمی توانست در برابر رخ دادن فتنه های بزرگ و کوچک ـ که فتنه 88 یکی از آن ها بود ـ دوام بیاورد و انسجام داخلی، در کمترین زمان، از هم گسسته می شد.
با توجه به نکات بالا، هر انسان اندیشمند، بصیر و منصفی به این عقیده راسخ می رسد که این کشور، مورد توجه پروردگار متعال و مملکت امام زمان(عج) است و باید بر این نعمت عظیم، بسیار شاکر باشیم.
