گیلانیان : در آستانه روزهای نوزدهم و بیست و یکم ماه مبارک رمضان، بار دیگر ایام ضربت خوردن و شهادت اسدالله الغالب، امام المتقین و امیرالمؤمنین حضرت علی بن ابیطالب (علیه السلام ) فرا رسید.

ستایش تاریخ

امام، مولا و رهبری که تاریخ او را با این ویژگی ها ستوده است: مظهر دانش، آگاهی، بصیرت، سخنوری، شجاعت، جنگاوری، مظلوم نوازی، ظالم ستیزی، کار و تلاش و تولید، سیاست، عدالت، عبادت و بندگی، انجام وظیفه، پدر یتیمان، مدافع محرومان از مسلمان و مسیحی و یهودی، رؤف با مؤمنان، صریح و خشن در برابر گناهکاران و منحرفان، بیگانه با زراندوزان و زورگویان و اهل تزویر و همدم با مردم عادی جامعه.

کار دشوار

صحبت کردن از امیرالمؤمنین(ع)، کاری بسیار دشوار است. زیرا آن بزرگوار، بعد از پیامبر اعظم اسلام حضرت محمد مصطفی(ص)، یگانه شخصیتی است با امتیازات فراوان که نمی توان در هنگام مطالعه شخصیت وی، از برخی آن ها گذشت و فقط به بعضی دیگر توجه کرد.

حضرت علی(ع)، امامی است که صفات متضادی را در خود جمع کرده است که حتی تصورش برای برترین انسان های جهان، محال است تا چه رسد به پای نهادن در این راه ناممکن.

شخصیت بی نظیر

امیرالمؤمنین(ع) که به شهادت مورخان در همه موارد زیر شخصیتی بی نظیر است:

ـ هنگام تولد، در کعبه معظمه به دنیا آمدنش؛

ـ در کنار پیامبر(ص) زندگی و تربیت مداومش؛

ـ در جنگ ها، به شهادت مورخین، دلاوری هایش؛

ـ در اطاعت بی چون و چرا از رسول خدا(ص)، قاطعیت و عدم کوچکترین تردیدش؛

ـ در آیات متعدد قرآن و نازل شدن آن ها به خاطر کلیه زحماتش؛

ـ در کلمات فراوان نبی مکرّم، در اوقات دشوار این آیین آسمانی در صدر اسلام، به سبب شایستگی های بی بدیلش؛

ـ در لحظه ترسیدن و فرار دیگر اصحاب از برابر شجاعان دشمن، بی باکی اش؛

ـ در هنگام مقابله با قویترین دشمنان اسلام، از جان گذشتگی اش؛

ـ در مدیریت و حکومت، راستگویی، درستکاری و عدالتش؛

ـ در اداره خانواده، همسرداری اش؛

ـ در تربیت فرزندان، پدر واقعی بودن و مربی گری اش؛

ـ در هنگام کار و تولید، پرداختن به کشاورزی اش؛

ـ در وقت دارایی و مکنت، وقف و بخشش های مالی اش؛

ـ در هنگام حکومت بر جهان اسلام، اکتفا به ساده زیستی، کفش پاره و وصله زدن آن به دستش؛

ـ در بی علاقگی به دنیا، زهد و وارستگی اش؛

ـ در لحظات عبادت، ناله های شبانه در دل باغ های خرمایش؛

- در هنگام حضور در میان اصحاب پیامبر و سایر مردم، تنهایی اش؛

ـ در زمان قضاوت، هوش سرشار، تیزبینی و دانشش؛

ـ در وقت راز و نیاز با پروردگار، مناجات هایش؛

ـ در هنگام نیاز دین اسلام به وحدت، از خودگذشتگی و تحمل کردنش؛

ـ در هنگام سخن گفتن با مردم، سخنوری اش؛

ـ در زمان حضور در محراب مسجد، حضور قلب و نمازهای طولانی اش؛

ـ در وقت نیاز رسول خدا(ص) به او، گوش به فرمان بودن و اطاعتش؛

ـ از نظر محاصره شدن توسط دشمنانی حیله گر و بی دین، مظلومیتش؛

ـ از منظر داشتن دوستانی شجاع و بصیر و آماده نبرد، کم یاور بودنش؛

ـ در زمان هدف قرار گرفتن از سوی دشمن کوردل، در محراب عبادت، ترور شدنش؛

ـ در انسان دوستی و نگاه یکسان به فقیر و غنی، زن و مرد، سیاه و سفید، مسلمان و غیرمسلمان، آزاد و برده، فامیل و بیگانه، عرب و غیر عرب، رعایت عدالتش؛

ـ به هنگام اصابت شمشیر به سر مبارکش، گفتن «به خدای کعبه رستگار شدم» اش؛

ـ و یکه تازی در فرمانروایی در صفحات زرین تاریخ بشریت، با توفیق شهادت در شب قدرش.

مولای متقیان در ماه رمضان سال 40 هجری قمری، در محراب مسجد شهر کوفه، در حال نماز، به دست خوارج [= داعشی های زمان خود]، ناجوانمردانه ترور شد و به شهادت ـ که بزرگترین آرزویش و نیز وعده رسول اکرم(ص) به وی بود ـ رسید.

اندیشه و عمل

راستی، اینک که بیش از 1398 سال قمری، از شهادت آن امام معصوم گذشته و ما همچنان در سوگ از دست دادنش، عزاداری می کنیم، آیا تا به حال تصمیم گرفته ایم قدری در باره راه نورانی و روشنی که آن مرد بزرگ تاریخ بشر، بر اساس قرآن و سنت پیامبر(ص)، پیش پای ما قرار داده، قدری اندیشیده و عمل نماییم؟ یا آن که بازهم ترجیح می دهیم امیرالمؤمنین(ع) را فقط به عنوان پدیده ای بی نظیر برای سوگواری های زبانی مان بخواهیم، ولی به وقت عمل به توصیه های انسان ساز وی، چشمان خود را به رویش ببندیم و از انجام مسئولیت های فراوانی که شیعه او بودن، برای ما به همراه دارد، شانه خالی کنیم؟!