گیلانیان به گزارش الف : آنانی که امروز در خیابان بودند همان مردمی بودند که در 9دی بودند. همان ها بودند که در بیست و دو بهمن سال پیش در خیابان آمدند.
پارسال 5روز بعد از راهپیمایی 22بهمن بعد از آنی که رهبر انقلاب حضور مردم را آبرو برای انقلاب و برای نظام اسلامی و برای ایران اسلامی دانستند خطاب به مسئولین فرمودند که این حضور مردمی در بیست و دوّم بهمن را به حساب گلایه نداشتن آنها از فعّالیّتهای ما مسئولین به حساب نیاورید. مردم گله مندند؛ مردم با تبعیض میانه ای ندارند؛ هرجا تبعیض ببینند، احساس ناراحتی و رنج میکنند. هرجا کم کاری ببینند همین جور، هرجا بی اعتنائی به مشکلات ببینند همین جور، هرجا پیش نرفتن کارها را ببینند همین جور؛ مردم گله مندند. بیست ودوّم بهمن حساب خودش را دارد؛ ایستادگی مردم در مقابل دشمنِ کمین کرده ی برای بلعیدن ایران یک حرف است که این در بیست ودوّم بهمن ظاهر شد، امّا توقّعات آنها از ما مسئولین یک حرف دیگر است. مسئولین باید جدّی بگیرند. مسئله ی بیکاری مهم است، مسئله ی رکود مهم است، مسئله ی گرانی مهم است؛ اینها مسائلی است که وجود دارد.»
اما مشکل کجاست؟ حرف امروز مردم، حرف کاسپینی ها و ثامنی ها چیست؟ دو مشکل الان به یکدیگر دست داده اند. اول آنکه مردم مشکلات اقتصادیی که برخی دیگر از مردم با آن درگیر هستند را می بینند، سخت شدن معیشت را در زندگی خود حس می کنند اما دست پر قدرتی برای حل آن نمی بینند. وعده های صد روزه پوچ از آب در می آیند. کنفرانس های مطبوعاتی اعلام همه چی آرومه می کنند روش حل مشکلات از راه مذاکره با امریکا روزبه روز با نقض عهدهای امریکا بی اعتبارتر می شود و... روانشناسی موج پشیمانی سلبریتی ها هم همین جا بود. آن ها با وجود آنکه از متوسط مردم سطح زندگیشان فاصله دارد و دیرتر از عامه مردم متوجه واقعیات جامعه می شوند اما بالاخره تصمیمات اقتصادی این دولت گریبانشان را گرفت و تازه آنچا در اکانت هایشان نوشتند.
دومین مشکل ایسنت که مردم در وسط میدان مدیر دلسوز غم خوار نمی بینند. نمایندگان مجلسی داریم که بالاترین فعالیتشان در توییتر و صد و چند کاراکتر نوشتن خلاصه می شود. دولتی داریم که اگر به کرمانشاه زلزله زده هم می رود از سقف خودرو و در محاصره #یگان_ویژه برای مردم دست تکان می دهد. مدیر وسط میدان خاکی است، دستش در دست مردم است و با آن ها بر مشکلات غلبه می کند. مردم هم او را همراهی می کنند، برایش صبر می کنند و حتی آنجا که موفق نمی شود به احترامش چشم بر آن می بندند. تجربه جنگ تحمیلی، راهپیمایی های 22بهمن در سخت ترین شرایط مانند سال 82، روز قدس و... از بزرگترین نمونه های آنست.
آیا راه بن بست است؟ خیر. ده ها راه حل عملیاتی مطرح شده است. قرار بود تمام توجه دولت به مذاکره نشود. راه های دیگری را هم در طول سال های مذاکره دنبال شود که اگر نشد راه های دیگر باز باشد. قرار بود مسئولان، اقتصاد مقاومتی را جدّی بگیرند، به زبان اکتفا نکنند؛ جلوی واردات بی رویّه مانند پشم شتر و... بگیرند. جلوی قاچاق را بگیرند. تحریم های آمریکایی ها را با روش هایی از جمله #حذف_دلار در معاملات اقتصادیِ دو یا چندجانبه، بی اثرکرد. تولید کننده داخلی را دولت پشتیبانی کند. ادارات حکومتی و دولتی، #محصول_داخلی را بر محصول خارجیِ مشابه ترجیح بدهند، با #فساد جدی مبارزه کنند نه مثل روزنامه فساد فساد کنند و خبری از مبارزه واقعی با آن نباشد. ممکن است بخشی از گناه این نرفتن راه در #تَکرار و «لیست» باشد در زمانه انتخاب. اما بخشی از آن به قصور و تقصیر مسئولینی بر می گردد که مردم در پای صندوق به آن ها اعتماد کرده اند.
این مردم ما همان مردم انقلابی هستند. همان ها را در راهپیمایی بیست و دو بهمن خواهیم دید اما حضورشان ربطی به اهمال مسئولین امروز ندارد. امروز هم بر #حزب الله فرض است که این دو خلا را پر کند که گفته اند «#انفاق برای مومن یعنی کشف خلاها و پر کردن آن در جامعه اسلامی». مطالبه برای فعال شدن مسئولین و غم خواری با مردم دو خلایی است که مسئولین میدانی امروز در کشور ایجاد کرده اند. تجربه زلزله کرمانشاه، #عبای_خاکی_آقا، حضور #جهادی ها در وسط میدان و لبخند داغ دیده ها هنوز از خاطرمان نرفته است.